ต้องขอพักไว้ก่อน

เรื่องที่ผมอยากจะสอนโหลดหนัง ทําคําบรรยายแบบส่องกล้องจุลทัศน์นั้น คงทําได้ยาก เพราะยากมาก เนื่องจาก มันมาเป็นไฟล์ มานั่งแกะแต่ละคํา แค่พิมพ์ ก็ไม่มีเวลาแล้ว ผมมีงานต้องทําหลายอย่าง พูดง่ายๆว่าต้อง ทํามาหากิน แค่ที่ทําอยู่นี่ก็ไม่มีเวลา ต้องเจียดเวลามา งานแบบนี้ ไม่ง่ายเหมือนสอ เศรษฐบุตรที่มีเวลามาก (ดิ๊กชั่นนารี่ ของคอลลิน กับพจนานุกรมไทยก็วางอยู่ตรงหน้าตลอดเวลา ว่ากันว่า ถ้าสอ เศรษฐบุตร แปลดิ๊ก ของคอลลินออกมาสมบูรณ์แบบ จริงๆ ซึ่งมีนํ้าหนักห้ากิโล ดิ๊กของสอ มีนํ้าหนักไม่ถึงครึ่งกิโล น่าจะเป็นสาเหตุให้คนไทยไม่เก่ง เหมือนต่างชาติ ) หรืออาจารย์ไทย ที่หากินง่ายๆ ซื้อตําราแกรมม่ามาลอกลงไปให้เด็กอ่าน ลอก...พูดง่ายว่าอาจารย์ก็ไม่รู้เรื่อง หลายคนหากินกับกูเกิ๊ล รํ่ารวยไปตามๆกัน ก็แค่ง่ายๆ เอาดิ๊กมาแปล ป้อนให้กูเกิ๊ล ไม่ต้องใช้สมองอะไรเลย คนไทยเลยซวยไป กูเกิ๊ล ทานเสลดเฮงซวยก็เพราะครูไทย นั่นเอง ประการที่สําคัญคือ การทําเว๊บแบบที่ว่า ต้องมีคนช่วยดูแล ต้องมีสปอนเซอร์ จึงมีเงินจ้างคนมาดูแล จ้างคนมาป้อนวัตถุดิบ แสวงหา พูดง่ายๆว่าต้องมีคนช่วยกัน ทั้งกําลังเงินกําลังทรัพย์กําลังสมอง  คนเดียวทําไม่ได้ ผมก็ได้แค่ฝันไปด้วยความโมโหที่เห็นคนไทยโดนยําภาษาอังกฤษจนเละเทะไปหมดทั้งเกลียดทั้งกลัว....
อยากจะทําอะไรในการเรียนภาษาอังกฤษ ให้กับคนด้อยโอกาศ ไปเรียนเมืองนอกก็ไม่มีตังค์ เพื่อนฝรั่งก็ไม่มีแวดวงสังคมก็ไม่มี ถ้าดูหนังไปเรียนการใช้ภาษาไป ก็จะสนุกและได้ความรู้ แต่ก็อย่างว่า แค่บล๊อก เรียนศัพท์โจ๊ก ยังหาเวลาไม่มี ถ้ามีงานเข้ามาก็ต้องไปทําเพราะสําคัญกว่า มีเวลาก็รีบมาทํา หาอะไรที่สนุกๆมาให้ อ่าน เวลาเรานึกถึงเรื่องขําๆที่เราอ่าน เราก็นึกถึงศัพท์นั้นขึ้นมา ไม่ใช่อยู่ๆก็ให้ท่องจําศัพท์ ที่ไม่รู้ว่าจะใช้เมื่อใหร่ พอไปอ่านเจอ ก็จําไม่ได้เพราะมัน ไม่เคยมีอะไรประทับใจจนถึงขั้นให้จําได้เลย